Bazı geceler
Karanlık odamda pencereye oturur,
Uzun uzun dalarım.
Gecenin taa derinlerine inerken
Çocukluğumu hatırlar Yıldız yıldız kayarım…
Kocaman köşkümüz gelir gözüme
Binbir çiçekler açan bahçesiyle
Saraylaşıverir…
Korumuz, yaylamız, deremiz gelir aklıma
Koştuğum, düştüğüm,
En güzel günlerimi geçirdiğim…
Sonra kendi kendime gülümsediğim olur.
Aklıma hep aynı soru gelir,
Yoksa, yoksa derim,
Şu koşan, gülen yumurcak
Şu sevimli ŞEHZADE Yoksa ben miyim?…
Birden yüzümdeki tebessüm kaybolur.
Kanımın donduğunu,
Sinirlerimin yolunduğunu hissederim.
Bütün gece kızıllığa boğulur.
Villâlar, köşkler, bahçeler,
Her şey, her şey mahvolur.
Önce zelzele,
Arkasından dört yanı saran alevler…
Onu cenazeler takip eder
Birer, birer…
Görmemek için aynı şeyleri bir daha,
Perdeleri indiririm.
Dışarda köşkler devrilen dursun,
Onu takip ededursun cenazeler,
Çekerim yorganımı başıma,
Uyurum…
Adam sende derim içimden,
Neler geldi geçti bu dünyadan, neler…
Krallar bile devriliyor,
Değil ki ŞEHZADELER…
