TOPRAK TÜRKÜSÜ …
Derinden derine
Kupkuru bir ses
«Bir yudum can ver tanrım
N’olur bir yudum nefes…
***
Tanrıdan medet umuyordu.
Acidan kıvranan gözlerini
Bir açıp bir yumuyordu…
***
Karısı geliverm.şti gözlerine
Kirpiklerini kırpmaz oldu,
Sevinçtenmi, acıdan mi bilinmez,
Solgun gözleri doldu…
***
Birden tarlada sandi kendini,
Ah; șurdan çıkacağı gün bir gelseydi,
N’olurdu sanki cömert tanrı
O’na bir yudum daha can verseydı…
***
Köy gecelerini hatırladı,
Hergün tanrıya dua ederdi,
Hacı Mehmet Ağa gibi değil,
Camiye her gün giderdi…
***
Böylesine yakındı tanrıya
Elbet duasını kabul eyleyecekti,
Kopan bacağı değil kafası olsa,
Gene de emindi, ölmeyecekti…
***
Köyünde ufak bir tarlası vardı,
Senelerdir onu eker-biçerdi
Tarlanın hemen öbür yanından
Hacı Mehmet Ağa’nın çayı geçerdi…
***
Bir gün ağa, “tarlayı bana sat! ” dedi,
Eldeki tek toprak o, nasıl satsindi,
Ağa bir-kez buyurmuştu, itiraz olur mu hiç,
İsterse çoluk-çocuk her akşam aç yatsındı…
